ប្រវត្តិត្រពាំងបឹងតេ ផ្សារភ្ជាប់អបិយជំនឿ ដែលទាក់ទងទៅនឹងនាងតី និងសេដ្ឋីពីរនាក់ប្តីប្រពន្ធ មានចិត្តកំណាញ់
ខេត្តកំពង់ស្ពឺៈ
ដោយ៖ សេង ស៊ីដារ៉ូ
នៅក្នុងទេសកម្ពុជាយើង មានកន្លែងខ្លះទាក់ទងទៅនឹងប្រវត្តិសាស្ត្រ និង ខ្លះទៀតផ្តោតទៅលើអបិយជំនឿច្រើន ដូចជាត្រពាំងបឹងតេ ដែលមានទីតាំងនៅក្នុងឃុំសង្កែ ស្រុកថ្ពង ខេត្តកំពង់ស្ពឺ ដែលមានរឿងព្រេងនិទានធរណីស្រូបយកទាំងភូមិដ្ឋាន និងទ្រព្យសម្បត្តិគ្រួសាររបស់សេដ្ឋី ដ៏ស្តុកស្តម្ភមួយកប់ទៅក្នុងដីហើយកន្លែងដែលធរណី ស្រូបនោះ បានក្លាយទៅជាបឹងធម្មជាតិ និងមានការនិទានតៗគ្នា រហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ន។
នៅក្នុងឯកសារប្រជុំរឿងព្រេងបានបង្ហាញថា ត្រពាំងបឹងតេនេះ មានលក្ខណៈប្លែក ដែលធ្វើឲ្យគេចាប់អារម្មណ៍គ្រប់ៗគ្នា។ ទំហំត្រពាំងនេះ មិនជាធំប៉ុន្មានទេ គឺមាត់រង្វះ១០០ម៉ែត្រតែប៉ុណ្ណោះ។ មាត់ត្រពាំងជុំវិញមានកក់ដុះខ្នាន់ខ្នាប់ ពុំដែលមានសត្វធាតុណាមួយចូលទៅស៊ីរុករានឡើយ ឯដីកន្លែងដុះកក់នោះ មានសភាពទន់ជ្រាយ ល្មមដើរបានមិនផុងជើងទេ តែទៅដល់កណ្តាលត្រពាំងបែរ ជាមានត្រឹបមួយដុំដុះស្មៅខ្លះ កក់ខ្លះ ហើយដីនោះជាភក់មមោកស្មោះ។ បើគេចង់ឆ្លងត្រឹបនេះ ទាល់តែយកឈើវែងៗ ដាក់គងរួចដើរសួពីលើឈើនោះ ទើបដើរបាន។
រឿងព្រេងនេះមានសេចក្តីដំណាលថា៖
កាលពីបុរាណយូរយារណាស់មកហើយ មានសេដ្ឋីម្នាក់មានទ្រព្យយ៉ាងស្តុកស្តម្ភ មានភូមិកររស់នៅត្រង់ ត្រពាំងបឹងតេនេះ។ សេដ្ឋីទាំងពីរនាក់ប្តីប្រពន្ធពិតមែនតែសម្បូរទ្រប្យសម្បត្តិ ប៉ុន្តែមានចិត្តកំណាញ់ពន់ពេក ភោគសម្ប ត្តិ ចូលមកទាំងអម្បាលម៉ានមិនងាយចំណាយឲ្យរបេះទៅវិញទេ ហើយក៏មិនចេះយោគយល់ដល់អ្នកក្រខ្សត់ដែរ ។ សេដ្ឋីនោះមានកូនពីរនាក់ កូនប្រុសបង និងកូនស្រីជាប្អូន ដែលឪពុកម្តាយស្រឡាញ់ពេញចិត្តណាស់ ពេល ទៅណាមកណាម្តងៗ មានរទេះពិសេស ដែលបិទមាសដាំពេជ្រដាំត្បូងភ្លឺឆ្អិនឆ្អៅ ជាយានយ៉ាងប្រណិតនាំ ឲ្យអ្នកស្រុកទូទៅនឹកស្ងើចសរសើរ ដល់ភោគសម្បត្តិសេដ្ឋីនោះជាពន់ពេក ហើយមានមនុស្សជាបរិវារ ៥០០នាក់ ព្រមទាំងគោរទេះសេះដំរី ៥០០ មួយមុខៗ។
នៅខាងក្រោយផ្ទះសេដ្ឋី ដែលមានស្រះមួយមានទឹកថ្លាឈ្វេង សម្រាប់ជាទីលំហែកាយនៃគ្រួសារសេដ្ឋីនេះ ក្នុង ស្រះនោះសេដ្ឋីបានចិញ្ចឹមក្រពើមួយយ៉ាងធំ។ ប្របនឹងមាត់ស្រះ ដីទួលមួយជាខ្ទមអ្នកតារក្សាក្រពើ រក្សាភូមិករ ទាំងមូល។ គ្រួសារសេដ្ឋីក្តី គ្រួសារអ្នកជិតខាងក្តីរមែងមកបែបន់អ្នកតានោះ ឲ្យបានសម្រេចសមប្រាថ្នារៀងៗខ្លួន ។ ថ្ងៃមួយសេដ្ឋកីពិគ្រោះនឹងភរិយា “ម៉ែវា ! កូនប្រុសស្រីយើងធំល្មមមានគូស្រករហើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំគិតទៅឃើញថា បើយើងទៅស្តីដណ្តឹងកូនអ្នកដទៃមកផ្សំផ្គុំ ឲ្យកូនប្រុសយើង ឬទុកកូនស្រីជាគូអ្នកដទៃទៅ ឃើញថា យើងពិត ជាខាតបង់ចែករំលែកទ្រព្យសម្បត្តិជាមិនខាន។ ហេតុនេះ ដើម្បីកុំឲ្យពិបាក យើងគួរតែរៀបផ្សំផ្គុំកូនប្រុសស្រីយើង ទាំងពីរជាប្តីប្រពន្ធតែម្តងទៅ ដើម្បីនៅថែរក្សាសម្បត្តិយើងទៅថ្ងៃក្រោយ”។ ប្រពន្ធបានស្តាប់ប្តីហើយ សម នឹងចិត្តកំណាញ់របស់គាត់ផង ក៏ព្រមព្រៀងតាមប្តី ហើយក៏ចាត់ចែងធ្វើរោងក្រសាល អញ្ជើញភ្ញៀវជិតឆ្ងាយ ចូល រួបក្នុងពិធីអាពាហ៍ពិពាហ៍កូនប្រុសកូនស្រីនេះ។ ថ្ងៃរៀបការក៏កាន់តែជិតមកដល់ ប្រពន្ធសេដ្ឋីនឹកស្តាយប្រាក់ កាក់ ដែលនឹងចំណាយទិញម្ហូបអាហារក្នុងពេលរៀបចំមង្គលការកូន ទើបគាត់នឹកឃើញគំនិតមួយ និយាយពិ គ្រោះនឹងប្តីថា “នែបង! ក្នុងពេលរៀបការកូនយើងនេះ ខ្ញុំស្តាយប្រាក់ទិញម្ហូបម្ហាណាស់ បើយើងកាប់គោក្របី ឃើញថា នឹងខាតបង់សត្វដែលជួយធ្វើការឲ្យយើង។
ដូច្នេះខ្ញុំយល់ថា បើយើងសម្លាប់ក្រពើ ដែលយើងចិញ្ចឹមនៅក្នុងស្រះក្រោយផ្ទះ យកសាច់វាមកធ្វើម្ហូបនោះ មិនខាតបង់ឡើយ ព្រោះសព្វថ្ងៃក្រពើមិនបានជួយរកស៊ីអ្វីយើងទេ”។ សេដ្ឋី ឮពាក្យប្រពន្ធ ពេញចិត្តណាស់ ទើបម្នី ម្នាចាត់ឲ្យអ្នកបម្រើសម្លាប់ក្រពើយកសាច់ធ្វើម្ហូបតាមគំនិតប្រពន្ធគិត។
និយាយពីស្រីបម្រើម្នាក់ឈ្មោះ នាងតី ដែលជាអ្នកឲ្យអាហារដល់ ក្រពើរាល់ៗថ្ងៃនោះ។ យប់មួយនាងសុបិ្តឃើញ អ្នកតារក្សាក្រពើមកប្រាប់ថា “នែ៎តី! ឯងកុំស៊ីការកូនសេដ្ឋីឲ្យសោះណា៎! ព្រោះការនេះគេកាប់ក្រពើយកសាច់ លៀងភ្ញៀវហើយ។ តី ឯងចាំមើលចុះ បើអ្នកណាមកទទួលទានការនេះ នឹងឃើញទាន់ហន់ភ្លាមៗ ជាមិនខាន” ។ លុះនាងតី ភ្ញាក់ឡើងសញ្ជឹងគិតតែម្នាក់ឯង។ ថ្ងៃរៀបការមកដល់ មានភ្ញៀវជិតខាងមកអ៊ូអរគគ្រឹកគគ្រេង នាងតី គេចវេះចេញពីផ្ទះបាត់ទៅ។
ពេលកំពុងស៊ីផឹកអឹកអធិក ជួបជុំគ្នានោះ ស្រាប់តែព្រះធរណីស្រុតទាំងផែនចំត្រង់ផ្ទះសេដ្ឋី ដែលកំពុងការកូន លិចបាត់ទាំងអស់។ នាងតី កាលបើឃើញហេតុការណ៍ដូច្នេះ នាងព្រួយចិត្តរលឹកអាល័យដល់ចៅហ្វាយក្មេងៗ ទាងពីនាក់ ដែលធ្លាប់មានចិត្តសន្តោសមេត្តា ដល់នាងកាលពីមុនរៀងមក។ ស្វាងពីសោកហើយ នាងតី នឹក ដល់គុណអ្នកតា ដែលបានមកប្រាប់នាង ឲ្យចៀសផុតពីគ្រោះថ្នាក់នេះ។
ម្លោះហើយនាងតី ក៏ទៅកោរសក់ថ្វាយអ្នកតា ជាការតបស្នងសងគុណវិញ។ មុននឹងកោរនាង ចុះទៅក្នុងស្រះ ដែលជាលំនៅរបស់ក្រពើ ប្របនឹងខ្ទមអ្នកតា ហើយកក់សក់ឲ្យជោគ។ ហេតុនេះហើយ បានជាស្រះនោះសព្វថ្ងៃ អ្នកស្រុកហៅថា “ត្រពាំងកក់” គឺជាត្រពាំងដែលនាងតីកក់សក់។ រួចនាងឡើងទៅលើទួលកោសក់ទៀត ទីនោះ គេឲ្យឈ្មោះថា “ទួលកោរសក់នាងតី” ដែលហៅក្លាយថា “ទួលកោរនាងតីៗ” រហូតដ៏សព្វថ្ងៃនេះ។
ដោយនឹកអាល័យម្ចាស់ប្រុសស្រីពុំមានភ្លេច នាងតី ក៏ទៅតាំងលំនៅក្បែរកន្លែងព្រះធរណី ស្រូបផ្ទះសេដ្ឋី ដែល ស្រុតទៅជាត្រពាំងធំមួយ គឺជាត្រពាំងដែលហៅថា “ត្រពាំងបឹងតេ” សព្វថ្ងៃនេះ។
មិនយូរប៉ុន្មានមានបុរសម្នាក់ មកទាក់ទងដណ្តឹងនាងតី ធ្វើជាប្រពន្ធ បានរស់នៅជាមួយគ្នា យ៉ាងសុខសាន្តប្រកបរបរដំណាំដាំដុះផ្សេងៗ។ ដល់ពេលនាងតី មានផ្ទះពោះបាន ៦ខែ បុរសនោះ ក៏នឹកឃើញនឿយណាយ ក្នុងលោកកីយ ក៏រត់ចោលប្រពន្ធ ទៅបួសជាអ្នកសច្ចំនៅឯភ្នំខ្ជោល។ ចំណែកនាងតី នៅតែម្នាក់ឯងរហូត ដល់គ្រប់ខែ ហើយក៏សម្រាលបានកូនប្រុសម្នាក់ឈ្មោះថា បុត្តកុមារ។
កាលបើចម្រើនវ័យបាន ១៣ឆ្នាំ បុត្តកុមារ ចេះតែសួររកឪពុក។ លុះសួរញឹកញាប់ពេកម្តាយ ក៏ប្រាប់តាមត្រង់ថា “ឪពុកកូនទៅបួសចម្រើនមេត្តាភាវនា នៅឯភ្នំខ្ជោលបាត់ទៅហើយ បើកូនចង់ទៅរក កូនត្រូវដើររកក្នុងប្រោះនោះទៅ កាលបើឃើញហើយ កូនត្រូវរំលឹកពី រឿងដើមរបស់ម្តាយ នៅពេលដែលជួបនឹងឪពុកកូន កាលដំបូងនោះប្រាប់ឲ្យហូរហែទើបគាត់ស្គាល់”។ នាង និយាយរឿងដើមរបស់ខ្លួនប្រាប់កូនសព្វគ្រប់ហើយ ទើបកូនលាម្តាយចេញទៅ។ បុត្តកុមារ ស្វែងរកឪពុកអស់ រយៈពេលយ៉ាងយូរក្នុងព្រៃ ទើបបានប្រទះឃើញតាបសមួយអង្គគត់ ភាវនានៅក្រោមដើមឈើ លើផែនថ្មមួយ យ៉ាងធំ។ បុត្តកុមាថ្វាយបង្គម ហើយក៏រ៉ាយរ៉ាប់សព្វគ្រប់ឲ្យតាបសស្តាប់។ តាបសពុំទាន់ជឿជាកូនទេ ក៏តាំង អធិដ្ឋានថា “បើសិនជាកូននេះ ជាកូនខ្ញុំមែន សូមឲ្យខ្ញុំទះកុមារនេះមួយដៃទៅ សុំឲ្យកុមារអណ្តែតមកលើស្មាខ្ញុំ” ថាហើយ តាបសយកដៃស្តាំទះកុមារមួយដៃ ស្រាប់តែកុមារអណ្តែតមកនៅលើស្មារឆ្វេង ដូចសេចក្តីប្រាថ្នា ទើបតាបសជឿថា ជាកូនខ្លួនពិតតាំងពីនោះមកតាបស បានបង្រៀនវិជ្ជាសិល្ប៍សាស្ត្រ ដល់កូនជារៀងរាល់ថ្ងៃ។
ច្រើនឆ្នាំក្រោយមក កូនក៏សុំលាឪពុកទៅរកម្តាយវិញ ឪពុកគ្មានអ្វីជាប្រសើទុកជាកេរ្តិ៍ឡើយ មានតែគ្រាប់ត្រសក់ បីគ្រាប់ ហុចទៅឲ្យកូនហើយផ្តាំថា “គ្រាប់ត្រសក់បីគ្រាប់នេះ នឹងផ្តល់កិត្តិយសយ៉ាងប្រសើរ ឲ្យកូននៅពេល ខាងមុខជាប្រាកដ ដល់កូនដាំទៅហើយ បានផ្លែដំបូងកូនបេះផ្លែនោះ យកទៅថ្វាយស្តេចកុំខាន ឯទីកន្លែងដាំត្រូវដាំ នៅមាត់ត្រពាំង ដែលជាលំនៅស្ថានរបស់ម្តាយឯង ហើយសន្មតហៅកន្លែងនោះថា បឹងតីៗ” តាមឈ្មោះម្តាយ
ឯងរហូតតទៅ។ កុមារថ្វាយបង្គំបីដងលាឪពុក ធ្វើដំណើរចេញទៅរកម្តាយ ហើយប្រាប់ម្តាយ ឲ្យសន្មតនាម ត្រពាំងក្បែរផ្ទះនោះថា បឹងតី តមបណ្តាំឪពុក តែសព្វថ្ងៃក្លាយទៅជាបឹងតេ ទៅវិញ។
រឿងរ៉ាវដើមនៃបឹងតេ មានប៉ុណ្ណឹងឯង គឺកើតមានពីពាក្យបណ្តាំតាបសឥសីសន្មតតាមឈ្មោះ នាងតី ដែលជាអ្នកស្ថិតនៅត្រង់មាត់ត្រពាំង គឺជាកន្លែងដែលព្រះធរណីស្រូបយកពួកសេដ្ឋី ទ្រឹស្តិស្មូរខុសប្រពៃណីនេះឯង៕
ដោយ៖ សេង ស៊ីដារ៉ូ
 |
នៅក្នុងឯកសារប្រជុំរឿងព្រេងបានបង្ហាញថា ត្រពាំងបឹងតេនេះ មានលក្ខណៈប្លែក ដែលធ្វើឲ្យគេចាប់អារម្មណ៍គ្រប់ៗគ្នា។ ទំហំត្រពាំងនេះ មិនជាធំប៉ុន្មានទេ គឺមាត់រង្វះ១០០ម៉ែត្រតែប៉ុណ្ណោះ។ មាត់ត្រពាំងជុំវិញមានកក់ដុះខ្នាន់ខ្នាប់ ពុំដែលមានសត្វធាតុណាមួយចូលទៅស៊ីរុករានឡើយ ឯដីកន្លែងដុះកក់នោះ មានសភាពទន់ជ្រាយ ល្មមដើរបានមិនផុងជើងទេ តែទៅដល់កណ្តាលត្រពាំងបែរ ជាមានត្រឹបមួយដុំដុះស្មៅខ្លះ កក់ខ្លះ ហើយដីនោះជាភក់មមោកស្មោះ។ បើគេចង់ឆ្លងត្រឹបនេះ ទាល់តែយកឈើវែងៗ ដាក់គងរួចដើរសួពីលើឈើនោះ ទើបដើរបាន។
រឿងព្រេងនេះមានសេចក្តីដំណាលថា៖
កាលពីបុរាណយូរយារណាស់មកហើយ មានសេដ្ឋីម្នាក់មានទ្រព្យយ៉ាងស្តុកស្តម្ភ មានភូមិកររស់នៅត្រង់ ត្រពាំងបឹងតេនេះ។ សេដ្ឋីទាំងពីរនាក់ប្តីប្រពន្ធពិតមែនតែសម្បូរទ្រប្យសម្បត្តិ ប៉ុន្តែមានចិត្តកំណាញ់ពន់ពេក ភោគសម្ប ត្តិ ចូលមកទាំងអម្បាលម៉ានមិនងាយចំណាយឲ្យរបេះទៅវិញទេ ហើយក៏មិនចេះយោគយល់ដល់អ្នកក្រខ្សត់ដែរ ។ សេដ្ឋីនោះមានកូនពីរនាក់ កូនប្រុសបង និងកូនស្រីជាប្អូន ដែលឪពុកម្តាយស្រឡាញ់ពេញចិត្តណាស់ ពេល ទៅណាមកណាម្តងៗ មានរទេះពិសេស ដែលបិទមាសដាំពេជ្រដាំត្បូងភ្លឺឆ្អិនឆ្អៅ ជាយានយ៉ាងប្រណិតនាំ ឲ្យអ្នកស្រុកទូទៅនឹកស្ងើចសរសើរ ដល់ភោគសម្បត្តិសេដ្ឋីនោះជាពន់ពេក ហើយមានមនុស្សជាបរិវារ ៥០០នាក់ ព្រមទាំងគោរទេះសេះដំរី ៥០០ មួយមុខៗ។
នៅខាងក្រោយផ្ទះសេដ្ឋី ដែលមានស្រះមួយមានទឹកថ្លាឈ្វេង សម្រាប់ជាទីលំហែកាយនៃគ្រួសារសេដ្ឋីនេះ ក្នុង ស្រះនោះសេដ្ឋីបានចិញ្ចឹមក្រពើមួយយ៉ាងធំ។ ប្របនឹងមាត់ស្រះ ដីទួលមួយជាខ្ទមអ្នកតារក្សាក្រពើ រក្សាភូមិករ ទាំងមូល។ គ្រួសារសេដ្ឋីក្តី គ្រួសារអ្នកជិតខាងក្តីរមែងមកបែបន់អ្នកតានោះ ឲ្យបានសម្រេចសមប្រាថ្នារៀងៗខ្លួន ។ ថ្ងៃមួយសេដ្ឋកីពិគ្រោះនឹងភរិយា “ម៉ែវា ! កូនប្រុសស្រីយើងធំល្មមមានគូស្រករហើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំគិតទៅឃើញថា បើយើងទៅស្តីដណ្តឹងកូនអ្នកដទៃមកផ្សំផ្គុំ ឲ្យកូនប្រុសយើង ឬទុកកូនស្រីជាគូអ្នកដទៃទៅ ឃើញថា យើងពិត ជាខាតបង់ចែករំលែកទ្រព្យសម្បត្តិជាមិនខាន។ ហេតុនេះ ដើម្បីកុំឲ្យពិបាក យើងគួរតែរៀបផ្សំផ្គុំកូនប្រុសស្រីយើង ទាំងពីរជាប្តីប្រពន្ធតែម្តងទៅ ដើម្បីនៅថែរក្សាសម្បត្តិយើងទៅថ្ងៃក្រោយ”។ ប្រពន្ធបានស្តាប់ប្តីហើយ សម នឹងចិត្តកំណាញ់របស់គាត់ផង ក៏ព្រមព្រៀងតាមប្តី ហើយក៏ចាត់ចែងធ្វើរោងក្រសាល អញ្ជើញភ្ញៀវជិតឆ្ងាយ ចូល រួបក្នុងពិធីអាពាហ៍ពិពាហ៍កូនប្រុសកូនស្រីនេះ។ ថ្ងៃរៀបការក៏កាន់តែជិតមកដល់ ប្រពន្ធសេដ្ឋីនឹកស្តាយប្រាក់ កាក់ ដែលនឹងចំណាយទិញម្ហូបអាហារក្នុងពេលរៀបចំមង្គលការកូន ទើបគាត់នឹកឃើញគំនិតមួយ និយាយពិ គ្រោះនឹងប្តីថា “នែបង! ក្នុងពេលរៀបការកូនយើងនេះ ខ្ញុំស្តាយប្រាក់ទិញម្ហូបម្ហាណាស់ បើយើងកាប់គោក្របី ឃើញថា នឹងខាតបង់សត្វដែលជួយធ្វើការឲ្យយើង។
ដូច្នេះខ្ញុំយល់ថា បើយើងសម្លាប់ក្រពើ ដែលយើងចិញ្ចឹមនៅក្នុងស្រះក្រោយផ្ទះ យកសាច់វាមកធ្វើម្ហូបនោះ មិនខាតបង់ឡើយ ព្រោះសព្វថ្ងៃក្រពើមិនបានជួយរកស៊ីអ្វីយើងទេ”។ សេដ្ឋី ឮពាក្យប្រពន្ធ ពេញចិត្តណាស់ ទើបម្នី ម្នាចាត់ឲ្យអ្នកបម្រើសម្លាប់ក្រពើយកសាច់ធ្វើម្ហូបតាមគំនិតប្រពន្ធគិត។
និយាយពីស្រីបម្រើម្នាក់ឈ្មោះ នាងតី ដែលជាអ្នកឲ្យអាហារដល់ ក្រពើរាល់ៗថ្ងៃនោះ។ យប់មួយនាងសុបិ្តឃើញ អ្នកតារក្សាក្រពើមកប្រាប់ថា “នែ៎តី! ឯងកុំស៊ីការកូនសេដ្ឋីឲ្យសោះណា៎! ព្រោះការនេះគេកាប់ក្រពើយកសាច់ លៀងភ្ញៀវហើយ។ តី ឯងចាំមើលចុះ បើអ្នកណាមកទទួលទានការនេះ នឹងឃើញទាន់ហន់ភ្លាមៗ ជាមិនខាន” ។ លុះនាងតី ភ្ញាក់ឡើងសញ្ជឹងគិតតែម្នាក់ឯង។ ថ្ងៃរៀបការមកដល់ មានភ្ញៀវជិតខាងមកអ៊ូអរគគ្រឹកគគ្រេង នាងតី គេចវេះចេញពីផ្ទះបាត់ទៅ។
ពេលកំពុងស៊ីផឹកអឹកអធិក ជួបជុំគ្នានោះ ស្រាប់តែព្រះធរណីស្រុតទាំងផែនចំត្រង់ផ្ទះសេដ្ឋី ដែលកំពុងការកូន លិចបាត់ទាំងអស់។ នាងតី កាលបើឃើញហេតុការណ៍ដូច្នេះ នាងព្រួយចិត្តរលឹកអាល័យដល់ចៅហ្វាយក្មេងៗ ទាងពីនាក់ ដែលធ្លាប់មានចិត្តសន្តោសមេត្តា ដល់នាងកាលពីមុនរៀងមក។ ស្វាងពីសោកហើយ នាងតី នឹក ដល់គុណអ្នកតា ដែលបានមកប្រាប់នាង ឲ្យចៀសផុតពីគ្រោះថ្នាក់នេះ។
ម្លោះហើយនាងតី ក៏ទៅកោរសក់ថ្វាយអ្នកតា ជាការតបស្នងសងគុណវិញ។ មុននឹងកោរនាង ចុះទៅក្នុងស្រះ ដែលជាលំនៅរបស់ក្រពើ ប្របនឹងខ្ទមអ្នកតា ហើយកក់សក់ឲ្យជោគ។ ហេតុនេះហើយ បានជាស្រះនោះសព្វថ្ងៃ អ្នកស្រុកហៅថា “ត្រពាំងកក់” គឺជាត្រពាំងដែលនាងតីកក់សក់។ រួចនាងឡើងទៅលើទួលកោសក់ទៀត ទីនោះ គេឲ្យឈ្មោះថា “ទួលកោរសក់នាងតី” ដែលហៅក្លាយថា “ទួលកោរនាងតីៗ” រហូតដ៏សព្វថ្ងៃនេះ។
ដោយនឹកអាល័យម្ចាស់ប្រុសស្រីពុំមានភ្លេច នាងតី ក៏ទៅតាំងលំនៅក្បែរកន្លែងព្រះធរណី ស្រូបផ្ទះសេដ្ឋី ដែល ស្រុតទៅជាត្រពាំងធំមួយ គឺជាត្រពាំងដែលហៅថា “ត្រពាំងបឹងតេ” សព្វថ្ងៃនេះ។
មិនយូរប៉ុន្មានមានបុរសម្នាក់ មកទាក់ទងដណ្តឹងនាងតី ធ្វើជាប្រពន្ធ បានរស់នៅជាមួយគ្នា យ៉ាងសុខសាន្តប្រកបរបរដំណាំដាំដុះផ្សេងៗ។ ដល់ពេលនាងតី មានផ្ទះពោះបាន ៦ខែ បុរសនោះ ក៏នឹកឃើញនឿយណាយ ក្នុងលោកកីយ ក៏រត់ចោលប្រពន្ធ ទៅបួសជាអ្នកសច្ចំនៅឯភ្នំខ្ជោល។ ចំណែកនាងតី នៅតែម្នាក់ឯងរហូត ដល់គ្រប់ខែ ហើយក៏សម្រាលបានកូនប្រុសម្នាក់ឈ្មោះថា បុត្តកុមារ។
កាលបើចម្រើនវ័យបាន ១៣ឆ្នាំ បុត្តកុមារ ចេះតែសួររកឪពុក។ លុះសួរញឹកញាប់ពេកម្តាយ ក៏ប្រាប់តាមត្រង់ថា “ឪពុកកូនទៅបួសចម្រើនមេត្តាភាវនា នៅឯភ្នំខ្ជោលបាត់ទៅហើយ បើកូនចង់ទៅរក កូនត្រូវដើររកក្នុងប្រោះនោះទៅ កាលបើឃើញហើយ កូនត្រូវរំលឹកពី រឿងដើមរបស់ម្តាយ នៅពេលដែលជួបនឹងឪពុកកូន កាលដំបូងនោះប្រាប់ឲ្យហូរហែទើបគាត់ស្គាល់”។ នាង និយាយរឿងដើមរបស់ខ្លួនប្រាប់កូនសព្វគ្រប់ហើយ ទើបកូនលាម្តាយចេញទៅ។ បុត្តកុមារ ស្វែងរកឪពុកអស់ រយៈពេលយ៉ាងយូរក្នុងព្រៃ ទើបបានប្រទះឃើញតាបសមួយអង្គគត់ ភាវនានៅក្រោមដើមឈើ លើផែនថ្មមួយ យ៉ាងធំ។ បុត្តកុមាថ្វាយបង្គម ហើយក៏រ៉ាយរ៉ាប់សព្វគ្រប់ឲ្យតាបសស្តាប់។ តាបសពុំទាន់ជឿជាកូនទេ ក៏តាំង អធិដ្ឋានថា “បើសិនជាកូននេះ ជាកូនខ្ញុំមែន សូមឲ្យខ្ញុំទះកុមារនេះមួយដៃទៅ សុំឲ្យកុមារអណ្តែតមកលើស្មាខ្ញុំ” ថាហើយ តាបសយកដៃស្តាំទះកុមារមួយដៃ ស្រាប់តែកុមារអណ្តែតមកនៅលើស្មារឆ្វេង ដូចសេចក្តីប្រាថ្នា ទើបតាបសជឿថា ជាកូនខ្លួនពិតតាំងពីនោះមកតាបស បានបង្រៀនវិជ្ជាសិល្ប៍សាស្ត្រ ដល់កូនជារៀងរាល់ថ្ងៃ។
ច្រើនឆ្នាំក្រោយមក កូនក៏សុំលាឪពុកទៅរកម្តាយវិញ ឪពុកគ្មានអ្វីជាប្រសើទុកជាកេរ្តិ៍ឡើយ មានតែគ្រាប់ត្រសក់ បីគ្រាប់ ហុចទៅឲ្យកូនហើយផ្តាំថា “គ្រាប់ត្រសក់បីគ្រាប់នេះ នឹងផ្តល់កិត្តិយសយ៉ាងប្រសើរ ឲ្យកូននៅពេល ខាងមុខជាប្រាកដ ដល់កូនដាំទៅហើយ បានផ្លែដំបូងកូនបេះផ្លែនោះ យកទៅថ្វាយស្តេចកុំខាន ឯទីកន្លែងដាំត្រូវដាំ នៅមាត់ត្រពាំង ដែលជាលំនៅស្ថានរបស់ម្តាយឯង ហើយសន្មតហៅកន្លែងនោះថា បឹងតីៗ” តាមឈ្មោះម្តាយ
ឯងរហូតតទៅ។ កុមារថ្វាយបង្គំបីដងលាឪពុក ធ្វើដំណើរចេញទៅរកម្តាយ ហើយប្រាប់ម្តាយ ឲ្យសន្មតនាម ត្រពាំងក្បែរផ្ទះនោះថា បឹងតី តមបណ្តាំឪពុក តែសព្វថ្ងៃក្លាយទៅជាបឹងតេ ទៅវិញ។
រឿងរ៉ាវដើមនៃបឹងតេ មានប៉ុណ្ណឹងឯង គឺកើតមានពីពាក្យបណ្តាំតាបសឥសីសន្មតតាមឈ្មោះ នាងតី ដែលជាអ្នកស្ថិតនៅត្រង់មាត់ត្រពាំង គឺជាកន្លែងដែលព្រះធរណីស្រូបយកពួកសេដ្ឋី ទ្រឹស្តិស្មូរខុសប្រពៃណីនេះឯង៕
Post a Comment