មុននឹងអនុញ្ញាត ឲ្យមូលធនបរទេសវិនិយោគកាន់កាប់ភោគសម្បត្តិជាតិ គប្បីគិតដល់ការ “ចំណូល” និង “ការរត់ចេញ”
ភ្នំពេញ
ដោយ៖ សេង ស៊ីដារ៉ូ
គេពុំអាចទាត់ជំនួយបរទេសដែលគ្មានបំណង តែគេពុំអាចទទួលជំនួយបរទេសយកមកប្រើ ដោយគ្មានការកែ
ទម្រង់របបសេដ្ឋកិច្ច សង្គមកិច្ច សម្រាប់បំរើប្រយោជន៍មហាជនឡើយ។ មុននឹងអនុញ្ញាតឲ្យមូលធនបរទេសធ្វើ
វិនិយោគកាន់កាប់ភោគសម្បត្តិជាតិ គឺគប្បីគេត្រូវគិតដល់ការ “ចំណូល” និង “ការរត់ចេញ” នៃប្រាក់ចំណេញ
ផងដែរ។
លោក Gilbert Bladonne បានពោលថា “នៅឆ្នាំ១៩៦១ ទ្វីបអាមេរិកខាងត្បូង” ក្រោមឥទ្ធិពលបារាំងសេស បានទទួលជំនួយសាធារណៈ និងវិនិយោគឯកជនបារាំងតែ ៧រយកោដិហ្វ្រង់ ហើយប្រាក់ដែលត្រូវរត់ចេញទៅវិញ មានចំនួនដល់ទៅ ៦រយកោដិ និង១០៤លានហ្វ្រង់។
កាលពីឆ្នាំ១៩៦៥ ទៅឆ្នាំ១៩៦៨ ទ្វីបអាមេរិកឡាទិន បានទទួលជំនួយ ១,១រយលានកោដិដុល្លារ តែត្រូវចេញ ៥,៤រយលានកោដិដុល្លារ។ ម្យ៉ាងទៀត ប្រទេសក្រីក្រភាគច្រើន ច្រើនយកជំនួយមកប្រើចាយវាយតែក្នុងផែន ការលើកស្ទួយឧស្សាហកម្ម ឬផ្នែកយោធា ឬចាយវាយខ្ចះខ្ចាយធ្វើនយោបាយប្រជាភិថុតិ។ មានតែ ១២ភាគ រយនៃចំនួនជំនួយទេ ដែលគេយកមកប្រើសម្រាប់លើកស្ទួយកសិកម្ម។ ពុំគ្រាន់តែប៉ុណ្ណោះមានជំនួយសាធារណៈខ្លះ ពុំបានជួយរាស្ត្រពិតៗ ទេ តែមានមួយផ្នែកត្រូវអ្នកកាន់អំណាច ត្រឡប់បែរជាលួចបន្លំបង្វិលទុកក្នុង ហោប៉ៅទៅវិញ ដែលធ្វើឲ្យប្រទេសផ្តល់ជំនួយមានចិត្តរារែកគិតយ៉ាងច្រើនក្នុងការធ្វើអំណោយ។
បង្កើតឧស្សាហកម្មបំរើកសិកម្ម បង្កើតគ្រឿងបរិក្ខាជីរ និងគ្រឿងឧបករណ៍ផ្សេងៗ ដែលចាំបាច់លើកស្ទួយផលិតកម្មបាន លុះត្រាតែស្មារតី ផ្នត់គំនិតបញ្ញវន្ត័ក្នុងស្រុក និងរដ្ឋាភិបាលបរទេស ព្រមទាំងអង្គការអន្តរជាតិ ត្រូវតែបដិវត្តប្រមូលផ្តំកម្លាំងក្នុងគោលបំណងតែមួយ គឺបង្កើតផលសម្រាប់ចិញ្ចឹមប្រជាជន។
ពួកដឹកនាំប្រទេសតតិយលោក ពួកមូលធនសហគ្រាសបរទេសធំៗ ពួកមហាអំណាច ដែលផ្តល់លុយឲ្យប្រ ទេសក្រីក្រខ្ចី ត្រូវតែគិតពីការលូតលាស់បំរើមនុស្សជាតិទូទៅសិន មុននឹងគិតពីផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន។ នេះហើយ ជាជ័យជំនៈពិតៗ នៃការដោះស្រាយបញ្ហាការអត់ឃ្លាន៕
Post a Comment