ដាំណាំមូលធននិយម (ធ្វើឲ្យមានការអត់ឃ្លាន)

ភ្នំពេញៈ

ដោយ៖ សេង ស៊ីដារ៉ូ

នៅពេលដែលចំនួនមនុស្សមានការកើនឡើង មនុស្សត្រូវតែងខំបង្កើនផលិតផលកសិកម្ម តែដំណាំខ្លះដែល 

មនុស្សបានដាំ ពុំមែនសម្រាប់ចិញ្ចឹមបំពេញក្រពះមនុស្សតែប៉ុណ្ណោះទេ គឺគេដាំទុកលក់យកផលចំណេញផង ដែរ។

ប្រជាជនអត់ឃ្លាន នៅប្រទេសឥណ្ឌូណេស៊ី បានផលិត ស្ករ កៅស៊ូ ជាតិប្រេង សម្រាប់បំប៉នទីផ្សារអន្តរជាតិ 

ទៅវិញ។

ដាំណាំមូលធននិយម  មានន័យថា សហគ្រាសបង្កើតផលសម្រាប់ ធ្វើជំនួញតាមលក្ខខ័ណ្ឌ “កតិការសញ្ញា

អាណានិគមន៍” នៃមាតុធានី = ទីក្រុងធំៗ, មាតុធានី (ពាក្យប្រៀបធៀបនឹងប្រទេស ចំណុះ), រាជធានី (បច្ចេកទេស) ឬម្យ៉ាងទៀតហៅបានថា មាតុធានី = មេត្រូប៉ូល (Metropole)។

សហគ្រាសនេះ គិតតែពីស្វែងរកលុយ ព្រោះគេយកលុយទៅ ទិញទំនិញ ហើយគេយកទំនិញទៅដូរយក​លុយ

វិញ។ ផលិតផល ដែលគេស្រួលកើបយកចំណេញ ពុំមែនដំណាំសម្រាប់ចិញ្ចឹមក្រពះទេ គឺវត្ថុធាតុដើម (ដូចជា

ដំណាំវាយនភណ្ឌ កៅស៊ូ…) និងផលិតផល សម្រាប់បំរើចំណង់ពួកអ្នកមាន (ដូចជាគ្រឿងទេស ថ្នាំជក់ កាហ្វេ…)។​

ក្នុងករណីនេះ ដំណាំសម្រាប់ចិញ្ចឹមជីវិត និងដំណាំសម្រាប់ធ្វើពាណិជ្ជកម្ម តែងតែមានការប៉ះទង្គិចគ្នា នៅ 

ពេលស្រុកអត់ឃ្លាន គេច្រើនកែទម្រង់សេដ្ឋកិច្ច យកស្រូវ ឬស្រូវភោជសាលីមកដាំជំនួស កប្បាស ក្រចៅ ថ្នាំ ជក់។ល។ វិធានការនេះ ពុំមែនជាការដោះស្រាយបញ្ហាអត់ឃ្លាន ឲ្យបានស័ក្កិសិទ្ធិទេ ប្រសិនបើដំណាំនោះ​ នៅតែរក្សាលក្ខណៈជំនួញ។

លោក រីក្លុយ (Elise`e Reclus) បានសង្កេតឃើញព្រឹត្តិការណ៍កើតមាននៅប្រទេស ឥណ្ឌា ដូចតទៅ៖ នៅ 

ពេលដែលមនុស្សរងទុក្ខអត់ឃ្លាន យ៉ាងច្រើនកំពុងដេកស្លាប់ ពេលនោះកំពង់ផែក្រុង កាល់គុត្តា(calcutta) នៅតែបន្តការនាំចេញស្រូវភោជសាលី ដ៏ច្រើនទៅប្រទេសក្រៅ។ ពួកអ្នកអត់ឃ្លាន ក្រពេកពុំអាចមានលុយ ទិញស្រូវភោជសាលីយកមកផ្គត់ផ្គង់ជីវិតឡើយ។

ក្នុងពេលវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ច សាកលលោកឆ្នាំ១៩២៩ កើតមកពីទីផ្សារអន្តរជាតិ មានការប្រែប្រួល ពេលនោះ គេ​

សង្កេត​​ឃើញផលិតកម្ម​ ស្រូវភោជសាលី ពោត អំពៅ កាហ្វេ ត្រូវគេយកមកដុតបំផ្លាញនៅចំពោះមុខ​ការឈឺ​ចាប់ និងតូចចិត្តយ៉ាងខ្លាំង នៃពួកអត់ឃ្លាន។​

ផលិតផលតិច ឬច្រើននឹងអាចជួបវិបត្តិទាំងអស់ ប្រសិនបើដំណាំនោះមានលក្ខណៈ ឯកទេសកម្ម មាន 

លក្ខណៈដំណាំតែមួយមុខ បង្កើតផលសម្រាប់បំរើសេដ្ឋកិច្ចរកផ្សារលក់៕