ប្រវត្តិភ្នំបាណន់ទាក់ទងទៅនាងរំសាយសក់ និងអាធន

បាត់ដំបង៖



ដោយ៖ សេង ស៊ីដារ៉ូ

ប្រវត្តិភ្នំបាណន់ តាមចាស់ៗដំណាលថា កាលពីព្រេងនាយមានសេដ្ឋីម្នាក់ មានកូនក្រុមុំមួយឈ្មោះនាងរំ​សាយ​​​សក់ នាងនោះចេះតែឈឺដោយជំងឺរាំង​រដូវជាយូរឆ្នាំមកហើយ។ ក្រោមមកមានតាបសម្នាក់​ឈ្មោះ​ត្រគ្រាម បានទទួលមើលជំងឺនាងនោះលុះត្រាតែជា កាលជាហើយមហាសេដ្ឋីជាឪពុកនាង បានផ្សំផ្គុំនាង​ឲ្យ​ជាភរិយា​តាបសនោះ។

តាបសបង្ហាត់បង្រៀន ឲ្យនាងចេះមន្តអាគមផ្សេងៗជាច្រើន មានមន្តហៅខ្យល់ព្យុះជាដើម តាបសនិង​ភរិយា​នៅក្នុងរូងភ្នំមួយ ហៅថាព្រះទឹក ឬរូបទឹកតាមសំដីអ្នកស្រុក។ រូងភ្នំនោះ​នៅខាងត្បូងភ្នំបាណន់​សព្វ​ថ្ងៃ តែកាលនោះភ្នំបាណន់នេះ គេហៅថាភ្នំប្រាសាទ ។

ក្រោយមកមានព្រះរាជបុត្រ​ស្តេច​មួយព្រះអង្គ ព្រះមានចៅរាជកុល មកសុំរៀនវិជ្ជាផ្សេងៗ ពីតាគ្រាម។ តាបសសុខចិត្តបង្ហាត់បង្រៀន ព្រះរាជបុត្រនេះ​លុះត្រាតែចេះ​ ប៉ុន្តែហាមរាជកុមារ​មិនឲ្យមើលប្រពន្ធសោះ ដោយគាត់ខ្លាចចៅរាជកុលស្រឡាញ់ប្រពន្ធគាត់ ព្រោះនាងរំសាយសក់រូបល្អណាស់ ។
កន្លងជាយូរខែក្រោយមក ពេលមួយ ជូនជាតាបសមិននៅ ចៅរាជកុលទៅលួចមើលប្រពន្ធគាត់ ឃើញ​នាង​​មានរូបល្អឆើត ក៏កើតសេចក្តីប្រតិព័ទ្ធលួចសាកសួរចិត្តនាង នាងស្រឡាញ់ចៅរាជកុលដែរ ក៏ទទួល​ព្រម។ ថ្ងៃមួយតាបសចូលទៅក្នុងព្រៃ ដើម្បីរកវត្ថុផ្សេងៗ អ្នកទាំងពីរបានឱកាសល្អ ក៏នាំគ្នាជិះសំពៅ​រត់​ចោល​តាបសទៅ។

កាលតាបសត្រឡប់មកពីព្រៃវិញ ពុំឃើញអ្នកទាំងពីរ​​នៅក្នុងរូងភ្នំ​គាត់ ក៏ដឹងថា​ចៅរាជកុល និងភរិយាគាត់ លួចពង្រត់គ្នាទៅ។ គាត់តាមទៅដល់មាត់សមុទ្រ បានឃើញសំពៅឃ្លាតឆ្ងាយ​ ដល់ពាក់កណ្តាលសមុទ្រ​ទៅហើយ តាបសខឹងណាស់ក៏សែកមន្តវិជ្ជាហៅខ្យល់ព្យុះ ដើម្បីបំផ្លាញសំពៅកណ្តាលសាគរ។ ប៉ុន្តែដោយ​នាងរំសាយសក់ចេះមន្តវិជ្ជាដែរ ក៏ធ្វើឲ្យខ្យល់បក់ផាត់ខ្យល់កំណាចផុតអស់ តាបសឈឺចិត្តខ្លាំងពេក ក៏​ដួល​ស្លាប់នៅឆ្នេរសមុទ្រនោះទៅ ។

អ្នកទាំងពីរដឹងហេតុដូច្នោះ ក៏នាំគ្នាត្រឡប់សំពៅមកកាន់រូបភ្នំរួបទឹកវិញ នៅរួមសុខទុក្ខជាមួយគ្នា ក្រោយ​មក ចៅរាជកុលនឹកចឹងត្រឡប់ទៅស្រុកវិញ ក៏លាប្រពន្ធសន្យាថា នឹងត្រឡប់មកវិញពុំខាន។ ប៉ុន្តែដល់​ពេល​​ដែលចៅរាជកុលត្រឡប់មករកនាងរំសាយសក់វិញ នាងប្រពន្ធដើមខឹងណាស់ ប្រើក្រពើនាង​ឈ្មោះ​អាធន ឲ្យទៅឃាំងផ្លូវកុំឲ្យរាជកុលទៅវិញបាន។

ឯនាងរំសាយសក់លុះក្រឡេកឃើញសំពៅប្តីទៀបលិច ក៏បន់ទៅទេវតាដែលរក្សាភ្នំប្រាសាទថា សូមឲ្យតែ​ជួយប្តីខ្ញុំឲ្យរួចពីគ្រោះថ្នាក់ចុះ ខ្ញុំនឹងថ្វាយភ្នំនេះ។  ដោយអំណាចបំណន់នោះ នាងនិងប្តី​ ក៏បានសុខ សប្បា​​​យ​ហើយថ្វាយភ្នំនោះលាបំណន់។ តាំងពីនាងបន់នោះមក គេហៅប្រាសាទនោះថា ភ្នំបំណន់ តែ​សព្វ​ថ្ងៃគេហៅក្លាយមកថា ភ្នំបាណន់វិញ ។

ជើងភ្នំនោះមានរូបជ្រៅធំទូលាយ អាចឲ្យមនុស្សចូលទៅយ៉ាងស្រួល ដំបូងរូងកោងដូចដំបូលទូក មាន​កន្លែង​​ទឹកស្រក់ មានតម្រង់ទឹកថ្មរាងដូចត្បាល់បុកអង្ករ ទំហំប្រហែលប៉ុនល្អី រូងនោះមានទំហំប្រហែល ១២ម៉ែត្របួនជ្រុង ជញ្ជាំងថ្មីពុំមានចម្លាក់អ្វីទេ ប៉ុន្តែខាងត្បូងតម្រង់ទឹកក្បែរជញ្ជាំង មានព្រះពុទ្ធរូប​បាក់​បែក​ជាច្រើន។ ពន្លឺព្រះអាទិត្យចូលទៅបំភ្លឺពេញរូងនោះ តាមប្រហោងមួយនៅលើដំបូល។ ផ្លូវដែលចូល​ទៅក្នុង​រូងភ្នំនោះ តូចចុះតែមនុស្សម្នាក់ងងឹតសូន្យ បើចូលទៅតាមផ្លូវនោះ លុះត្រាតែអុជចន្លុះបំភ្លឺ ហើយដើរជាជួរបន្តគ្នា ទើបអាចចូលទៅដល់កន្លែងទឹកស្រក់នោះបាន ៕